सिनेमांतील नट्यांपेक्षा बरी,
कळत नाही तीचं वर्णन कसं करु,
कोणते सोडू कोणते शब्द हाताशी धरू.
काळे काळे डोळे छान,
ज्यांना पाहताच हरपून बसलो भान,
करावी न लागो त्या नजरेची मापणी,
चुकूनही न लागो माझ्यासारखी ढापणी.
पाहिले लांब सडक ते सुट्टे केस,
अन् मीही बदलला माझा गबाळा भेस,
एक दिवस माळेन गजरा केला संकल्प,
पण कधीही न लावावा लागो त्यांस कल्प.
काम उरलाय चोरून बघणे तिचा चेहरा,
ज्याने असर केलाय माझ्यावर गहरा,
त्या चेहर्याची तारीफ करतात सारी,
कधीही न वापरो सौंदर्य प्रसाधने भारी.
जगासारखेच तरीही वेगळे वाटतात ओठ,
तुलनेसाठी माझ्या ओठांवर फिरवला बोट,
त्या ओठांची नजर दिवानी झाली,
कधीही न लावावी लागो त्यांस लाली.
जेव्हा गोरे गोरे दिसतात हात,
मिटता मिटत नाही डोळ्यांची पात,
त्यांसाठी नसावा मोळ्यांचा भारा,
पण कधीही न लागो आळसाचा वारा.
एवढे सुंदर दिसले तिचे तन,
त्यापेक्षा सुंदर अनुभवले मन,
त्याचे वर्णन करताना शब्द पडतात अपुरे,
यापुढेही तिने विचार टाळावे भले-बुरे.
तिच्या वर्णनाचा हा एक अपुरा प्रयत्न,
कारण ती तर आहे एक मौल्यवान रत्न,
या रत्नासाठी नाही लायकी पुरेशी,
याच गोष्टीची खंत वाटते जराशी